Een week geleden blies mijn zoontje Lucas bijna zijn laatste adem uit.
Het was het engste en meest onrealistische moment in mijn leven ooit.
Al een week lang was hij flink aan het hoesten, maar op die bewuste maandagmiddag sliep hij rustig om vervolgens te stikken in zijn eigen slijm.
Een klein kuchje hoorden wij. Daarna werd het akelig stil.
We pakten hem uit zijn hangmatje en schudde hem door elkaar.
Lucas?
Paniek… Lucas werd blauw en zijn hoofdje hing er levenloos bij.
Wat nu?
Mijn vriendin deed direct een beademing.
We huren een appartementje op Gran Canaria op de 2e verdieping in de hoofdstad.
Op nog geen 2 minuten loopafstand van ons zit (gelukkig en toevallig) een eerste hulp.
Dus ik riep tegen mijn vriendin… We rennen naar de eerste hulp! SNEL!
Door het holle marmeren trapgat hoorde ik mijn stem angstig galmen terwijl ik riep.
LUCAS, BLIJF ERBIJ!